Met het starten van deze blog wil ik graag het goede voorbeeld geven. Daarom gaat de eerste post over mijzelf. Op die manier hoop ik je een beeld te geven van hoe deze blog eruit gaat zien en het misschien makkelijker te maken om ook jouw verhaal te laten vertellen.
Als fysiotherapeut wordt vaak gedacht dat je zelf nauwelijks of nooit blessures hebt. Je bent tenslotte de expert op het gebied van bewegen, het bewegingsapparaat en trainen. Wanneer ik vertel dat ik zelf een blessure heb, hoor ik vaak reacties als: “Kan je jezelf dan behandelen?”, “Ga jij zelf naar de fysio?” of “Haha, een fysiotherapeut die naar de fysiotherapeut gaat?” Natuurlijk zit er een kern van waarheid in, maar uiteindelijk ben ik ook gewoon een mens – met gedachten, emoties en soms de behoefte aan hulp.
Vanaf jongs af aan was ik altijd buiten: voetballen, fietsen, spelen met vriendjes of in het natuurgebied vlak bij ons huis. Binnen zitten en in mijn eentje spelen, dat paste niet bij mij. Mijn grootste hobby was – en is nog steeds – voetbal. En zoals je misschien weet, gaat voetbal vaak samen met blessures.
In mijn jeugd zwikte ik regelmatig mijn enkel, vaak na een sprong van een muurtje. Dik, blauw en warm – een klassiek enkeltrauma, zoals we dat in de fysiotherapie noemen. Ook tijdens het voetballen ging ik er zo nu en dan doorheen, soms licht, soms ernstiger. Uiteindelijk besloot ik naar de fysiotherapeut te gaan. Daar leerde ik mijn enkel trainen, wat zeker hielp, al blijft een zwakke enkel iets waar ik mee moet leven.
Rond mijn twintigste besloot ik fysiotherapie te gaan studeren. Na een open dag aan de Hogeschool Rotterdam was ik meteen enthousiast, zonder precies te weten wat mij te wachten stond. De opleiding bleek pittig en ik heb mijn portie tegenslagen gekend, maar mijn enthousiasme en doorzettingsvermogen hielden me op de been. In 2018 mocht ik trots mijn diploma in ontvangst nemen.
Tijdens mijn studie koos ik voor de minor Psychosomatische benadering in de zorg in Leiden. Daar werd voor mij duidelijk dat lichamelijke klachten, emoties en gedachten altijd met elkaar verbonden zijn en niet los van elkaar gezien kunnen worden. Een inzicht dat ik dagelijks meeneem in mijn werk én in mijn eigen leven.
Na mijn afstuderen ben ik direct aan het werk gegaan als fysiotherapeut, op twee verschillende locaties. Ondertussen bleef ik voetballen, maar al snel ging ik opnieuw door mijn enkel. Dat was op zich niet nieuw, maar dit keer voelde het anders. In eerste instantie leek er niet zoveel aan de hand, maar in de dagen en weken erna kwam het besef: mijn lichaam was op, mijn hoofd was op, en ik kon het niet meer opbrengen om te werken.
Hoewel ik tijdens mijn opleiding al had geleerd dat lichaam, emoties en gedachten onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn, was dit de eerste keer dat ik dat echt aan den lijve ondervond. Mijn lichaam zei letterlijk: tot hier en niet verder. Het dwong me tot rust, iets wat ik niet gewend was en niet gemakkelijk vond, maar het bleek een harde en waardevolle les.
In de maanden die volgden, werkte ik nog maar twee à drie dagen per week een paar uurtjes. Daarnaast nam ik een bijbaantje in de horeca, iets waar ik veel plezier uithaalde. Langzaam bouwde ik weer op naar fulltime werken als fysiotherapeut. Toch bleef ik niet vrij van blessures.
Het waren vaak spierblessures: hamstring, kuiten, quadriceps, bilspier — ik heb ze allemaal wel een keer gehad. Dat bracht veel frustratie met zich mee. Steeds weer viel ik een paar weken uit en kon ik niet doen wat ik het liefste deed: bewegen en voetballen. Op een gegeven moment sloot ik zelfs een weddenschap af met een teamgenoot: een jaar lang blessurevrij blijven. Met veel moeite lukte dat één seizoen, door bewuster te letten op voeding en training. Het jaar erna probeerde ik het opnieuw, maar toen verloor ik de weddenschap flink: meerdere spierblessures hielden me grotendeels langs de kant.
Op dit moment heb ik al zo’n twee jaar last van hoge spanning in mijn kuiten, aan beide kanten. En ja — ik ben zelf ook naar de fysiotherapeut gegaan, meerdere keren zelfs. De ene collega adviseerde trainen, de ander juist rust. Dry needling gaf tijdelijk verlichting, maar de spanning kwam steeds terug. Ik probeerde een hardloopanalyse, paste mijn techniek aan en trainde mijn paslengte en snelheid, maar het effect bleef minimaal.
De frustratie sloeg om in wanhoop, en uiteindelijk richting acceptatie: het is wat het is. Ondertussen volgde ik zelf een cursus fasciatherapie en bezocht ik een fasciatherapeut. Zijn behandelingen — gericht op het losmaken van het bindweefsel (fascia) — gaven verlichting, maar vroegen ook veel energie. Soms dacht ik aan de ergste scenario’s, zoals een compartimentsyndroom of een zenuwbeknelling, terwijl ik ergens ook wist dat dit niet het geval was. Eigenlijk was ik het contact met mijn eigen lichaam kwijtgeraakt, en namen mijn gedachten het over.
Met mijn collega besprak ik hoe leefstijl invloed heeft op klachten: voeding, ontspanning, ontstekingsreacties. Dat gaf me nieuwe inzichten en motivatie om weer beter naar mijn lichaam te luisteren. Toch bleef de spanning aanwezig. Twee weken geleden, tijdens de warming-up van de eerste wedstrijd van het seizoen, verrekte ik mijn hamstring. Geen grote blessure, maar wel weer een reminder.
Deze terugslag zette me opnieuw aan het denken. In de aanloop naar deze blessure speelde er veel spanning in mijn privéleven. Sport was altijd mijn manier om die spanning te ontladen. Inspanning geeft ontspanning — dat vertel ik ook vaak aan mijn cliënten. Maar ik zie nu opnieuw dat inspanning ook kan doorslaan naar overbelasting. En dat ik mezelf soms niet houd aan het advies dat ik anderen geef: luister naar je lichaam.
Mijn hamstringblessure brengt me terug naar het besef dat ik na mijn studie ook had: mijn lichaam zegt stop, niet verder. Het is tijd om stil te staan en te leren ontspannen. Als fysiotherapeut ben ik er voor anderen, maar ik vergeet soms om er ook voor mezelf te zijn. Deze blessure is voor mij een uitnodiging om zorgvuldiger met mezelf om te gaan, te voelen wat mijn lichaam nodig heeft en de balans te vinden tussen inspanning en herstel.
Dit alles geeft me niet alleen persoonlijke inzichten, maar ook verdieping in mijn werk. Het laat zien hoe waardevol het is om stil te staan in de ratrace van het leven, waarin we onszelf blijven pushen om te presteren, sociaal te zijn en altijd maar door te gaan. Door mijn eigen ervaringen leer ik beter begrijpen hoe lichaam en geest samenwerken, en hoe belangrijk de rol van de nervus vagus is in ontspanning en herstel.
Ik leer stap voor stap dat pas op de plaats maken geen achteruitgang is, maar juist een investering in weer kunnen doen wat me plezier geeft: bewegen, sporten, voetballen.
Dit is mijn verhaal. Ik deel het omdat ik wil laten zien dat ook ik, als fysiotherapeut, mijn uitdagingen heb en nog steeds leer van mijn eigen lichaam en ervaringen. Misschien herken je iets in mijn verhaal, misschien spreekt het je op een andere manier aan.
Met deze blog wil ik een plek creëren waar ruimte is voor echte verhalen. Verhalen van veerkracht, tegenslag, hoop en groei. Ik nodig je daarom uit om ook jouw verhaal te delen. Niet alleen omdat het gehoord mag worden, maar ook omdat het anderen steun, herkenning of inspiratie kan geven.